Valentijn

Het grootste deel van de afgelopen 10 jaar ben ik single geweest (en daarvoor trouwens ook). Laten we dat stempeltje er maar op gooien. En de tijd dat ik op Valentijnsdag toch stiekem hoopte op een liefdessignaal van een stille aanbidder, ligt ook al ver achter me. Ik ben best gegroeid in mijn rol, al zeg ik het zelf. Vind het heerlijk om op mezelf te zijn, verveel me nooit en kan altijd mensen opzoeken als ik daar behoefte aan heb. En toch zorgt het Valentijnsgeweld er altijd wel voor dat ik weer even reflecteer op mijn 'status', zeg maar.

Wat betekent dat eigenlijk, single zijn?

Het meest makkelijke antwoord is dat je geen vaste relatie hebt met een persoon. En wat is dan eigenlijk de definitie van 'een relatie'? Want dat is toch voor iedereen weer anders. Net als het single zijn. Dat beleeft ook iedereen weer anders. Sommigen willen niets liever dat een vaste partner, anderen vinden het juist fijn om zich helemaal niet binden en daar zit heel veel tussenin. En alles ertussenin past nu eenmaal niet een maatschappelijk hokje. Als je de 50 gepasseerd bent, hoef je geen nestje meer te maken voor eventuele kuikentjes die gaan komen, het is al helemaal geen ontsnapping meer uit het ouderlijk huis en je hebt ook niet persé iemand nodig om te voorzien in je levensonderhoud. Ik vind het nog niet zo makkelijk om een goed beeld te vormen van hoe een relatie er voor mij nu uit zou zien. Onder 1 dak leven, iedere avond in 1 bed slapen, een taakverdeling voor het huishouden, samen dingen doen maar vooral ook een eigen leven houden. Het klinkt allemaal nogal praktisch en vooralsnog krijg ik daar niet een heel warm gevoel van. Maar wat niet is, kan nog komen hè. Ik kan maar beter mijn best doen om mijn leven op de leukst mogelijke manier in te vullen. Met dingen waar ik blij van word en met mensen waar ik blij van word. En dat lukt heel aardig, al zeg ik het zelf.

Op ieder potje...

Een paar weken terug was ik op een verjaardag waar ik steeds weer dezelfde vragen moest beantwoorden over mijn relatiestatus. Want hoe kan het toch dat een vrouw als ik nog alleen is? Mensen vinden dat blijkbaar best lastig. Gaan strooien met bemoedigende woorden als 'Ach...ook jouw tijd komt nog wel' of 'Op ieder potje past een dekseltje'. Of nog gekker...ze gaan er dan maar vanuit dat single zijn een hele bewuste keuze is. Als een soort statement. Het lijkt wel alsof mensen vinden dat je leven niet compleet is als je geen vaste partner hebt. Ik merkte dat ik me een beetje ging verdedigen, verantwoorden zelfs. Toen ik later in de auto zat, werd ik er toch een beetje narrig over. Hoe zou het zijn als ik dat soort vragen zou stellen aan mensen die wél een relatie hebben? 'Oh...jij hebt een relatie? Nou...jouw tijd komt nog wel joh'. Of...'Op den duur gaat het dekseltje vanzelf knellen...zoek je toch gewoon een nieuwe'. Misschien ga ik dat toch eens een keer testen ;).

Samen is de norm

Onze maatschappij is ingesteld op setjes van 2 personen. Ga maar eens een hotelkamer boeken in je eentje, of een vakantie voor 1 persoon. Gek toch dat je daar dan in verhouding meer voor betaalt? Mensen horen in tweetallen te zijn. Dat is makkelijker. En als je alleen bent, dan vinden mensen dat al snel zielig òf schieten weer door naar de andere kant en denken dat het de ultieme vrijheid is en dat ik ieder weekend wel ergens in de lampen hang. Over het algemeen vind ik er niet meer zoveel van. Van wat andere mensen denken. Single zijn is soms heerlijk en soms vervelend. Maar mijn leven is er niet minder compleet door. Het is gewoon een ander pad. En misschien heb ik op dat pad zelfs wel meer mogelijkheden gekregen om mezelf te ontwikkelen, juist omdát ik geen partner of gezin heb om voor te zorgen. Alle tijd voor cursussen, coachingssessies en workshops, alles om mezelf maar beter in beeld te krijgen.

Delen=helen

Als ik dan toch iets moet noemen wat ik soms mis, dan is het wel het delen. Delen als je een rotdag hebt gehad op het werk, delen als je even niet zo lekker gaat en toelaten dat iemand soms even voor jou kan en wil zorgen. Die je even uit de wind kan houden als dat nodig is. Dan ga ik er voor het gemak maar vanuit dat deze dingen binnen een relatie heel vanzelfsprekend zijn, wetende dat dat ook niet altijd zo is. En wat ben ik dan dankbaar voor mijn lieve vrienden en vriendinnen die ik altijd kan bellen als ik even stoom moet afblazen, waar ik altijd mag aanschuiven om verdriet te delen en om vreugde mee te vieren.

En zo zat ik dus op vrijdag 14 februari (jawel...op valentijnsdag) met vrienden en vriendinnen ontzettend de liefde te vieren in een geweldig restaurant. Hoefde ik niet één keer de vraag te beantwoorden of ik nu eindelijk al eens een partner heb gevonden. Ik was er gewoon. En dat was blijkbaar genoeg.

Liefde is voor mij iets ongrijpbaars waar wij misschien met het concept relatie graag grip op proberen te krijgen. Maar liefde is er gewoon, in veel vormen. En ik ben ervan overtuigd dat we ook op dit vlak precies krijgen wat we nodig hebben. En het is helemaal ok als dat niet in een maatschappelijk geaccepteerd plaatje past.

Liefs,

Ineke

---

I know I was born

I know I will die

The in between is mine