Weerstand; onhandig of zinvol?

In mijn zoektocht naar volwassenheid ben ik vorig jaar gestart met een NLP opleiding. Na het volgen van de basiscursus was ik zo enthousiast dat ik me direct heb aangemeld voor de Master opleiding. En hoewel je natuurlijk altijd interessante dingen tegenkomt, merkte ik al snel aan mezelf dat ik me niet helemaal kon verliezen in of verbinden aan deze cursus. Dat is op zich al interessant om te onderzoeken. Maar daarover later meer.

Gisterenavond zat ik met een groepje mede NLP-ers bij elkaar om een groepsopdracht voor te bereiden. Daar had ik al wat weerstand bij gevoeld maar gedurende het overleg voelde ik die weerstand alleen maar groeien. Wat is dat toch? Heb ik gewoon weinig geduld? Vind ik dit gewoon niet leuk? En waarom lukt het me dan niet om die weerstand te doorbreken en mee te liften op het enthousiasme van mijn mede cursisten. Heb heel wat interne dialogen met mezelf gevoerd maar kon er op dat moment geen helder antwoord op geven.

Toen ik later op de avond thuis was, en ik nog een beetje zat te reflecteren op de avond, besefte ik me opeens dat er op weerstand een negatief stempel zit. Daar kun je menig boek over verandermanagement op nalezen. Maar is het altijd wel zo negatief? Natuurlijk...je moet niet blijven hangen in weerstand en stampvoetend in de hoek blijven staan. Ook als het gaat om werk bijvoorbeeld. Veranderen er dingen op je werk? Beweeg dan mee, sta open en ontdek. En als dat niet lukt, moet je misschien een andere baan zoeken of een andere omgeving. Maar een dosis weerstand zorgt ook voor scherpte, het helpt om kritisch te zijn op het proces, om niet te verzanden in eindeloze discussies en details. En het vertelt me wat ik leuk vind, waar ik energie van krijg en waar ik simpelweg te weinig interesse voor heb. Ik voel weerstand als ik ergens het nut niet van inzie. Waarom ik als volwassen vrouw een toneelstukje moet voorbereiden voor de zgn. bonte avond (je weet wel...van vroeger op schoolkamp) als afsluiting van een zelfontwikkelingsopleiding (lees: NLP Master). En als dan blijkt dat datzelfde grappig bedoelde toneelstukje bepaalt of ik wel of niet het certificaat ga krijgen, dan mis ik volledig de essentie.

Dus ja...ik voel soms enorme weerstand. En dat is misschien een niet wenselijke emotie maar voor mij wel heel dienend. Om de zin en onzin van elkaar te scheiden. Helemaal niks mee!

Liefs,

Ineke