Bibliodrama; nieuw licht op oude verhalen

Een tijdje geleden kwam ik in contact met de dominee van onze plaatselijke kerk. De aanleiding hiervoor was mijn moeder, die al een tijdje is opgenomen in een verzorgingstehuis vanwege haar dementie. Mijn moeder is lid van de kerk maar ik al een tijd niet meer. Niet dat ik iets tegen religie heb, integendeel, maar heb me eigenlijk nooit echt verbonden gevoeld met de kerk. Het gesprek met de dominee was verrassend open, bijna filosofisch. Dat was op zich al heel verfrissend. Ik voelde de vrijheid om open te zijn over mijn zoektocht naar religie, zingeving en spiritualiteit en we wisselden gedachten uit over onze beleving daarvan. Tijdens het gesprek realiseerde ik me dat ik nu eenmaal een christelijke basis heb meegekregen van huis uit en voelde de nieuwsgierigheid opborrelen om te onderzoeken wat die basis nú nog voor mij betekent.

Zij vertelde me ook dat ze was gestart met een cursus bibliodrama. Ik had daar nog nooit van gehoord. Bibliodrama is op creatieve en speelse wijze op zoek gaan naar zingeving en spiritualiteit in de ontmoeting tussen (bijbel)verhalen en het persoonlijke leven. Het wil door uitbeelding en doorleving verhalen weer levend maken. Dus je 'speelt' verhalen na en doorvoelt daarbij de emoties en gedachten die bij die rol horen. Ik moest heel erg denken aan familieopstellingen, waar ik tijdens mijn NLP opleiding mee kennisgemaakt had. Dus....mijn interesse was gewekt en ik werd uitgenodigd om een keer mee te doen met een bibliodrama avond.

Een aantal weken later meldde ik me op een avond in de kerk en maakte kennis met de rest van de groep. Dat vond ik op zich al een bijzonder moment. Een groep mensen bij elkaar, waarvan ik een aantal wel van gezicht kende uit het dorp, maar met wie je anders nooit in contact zou komen. Een bonte verzameling van mensen van alle leeftijden. Ergens voelde ik me een beetje opgelaten omdat deze mensen allemaal wél lid waren van de kerk en ik niet. Maar dat gevoel verdween al heel snel door de hartelijke ontvangst. En ik bleek ook nog wat mensen te kennen uit het verleden, wat weer leuke gesprekken opleverde.

Afijn...bij bibliodrama lees je dus eerst een verhaal uit de bijbel en vervolgens bepaal je met elkaar welke rollen er in dat verhaal zitten. Voor de kenners, we lazen het verhaal van de bruiloft in Kana, waar Jezus water in wijn veranderde. Dat sprak me wel aan natuurlijk :). Het hele proces beschrijven is wat lang, maar waar het op neerkomt is dat je op intuïtie jouw rol kiest en gaat staan op een plek in de ruimte waar die rol bij hoort. Wat er vervolgens gebeurt is dat je samen dat verhaal naspeelt, niet letterlijk maar in je eigen woorden met de emoties/gevoelens die er in jou opkomen. Wat ik het meest bijzondere hieraan vond, is dat een verhaal wat ik talloze keren hebt gehoord of gelezen, opeens allerlei nieuwe lagen krijgt. Waarbij soms één zin uit de tekst en veel grotere betekenis krijgt en een nieuwe beleving geeft aan het verhaal. Nog interessanter is natuurlijk om te onderzoeken welke emoties/gevoelens je zelf hebt bij de rol en in hoeverre die bij de rol horen of van jezelf zijn. Dat laatste hebben we uitvoerig besproken in de nabespreking en ook dat leverde hele mooie en persoonlijke gesprekken op.

Voor mezelf werd duidelijk dat ik in mijn rol van 'bediende' terughoudendheid en misschien wel weerstand voelde toen ik volgens het verhaal de opdracht kreeg om de kruiken met water te vullen (wat dan in wijn zou veranderen). Het zou zo maar kunnen dat de bediende zich toen ook zo gevoeld heeft maar het zegt misschien ook wel iets over mijn eigen terughoudendheid en scepsis als het gaat over mijn geloofsbeleving of in het algemeen. Dat is toch mooie stof tot nadenken?

Ik kijk in ieder geval terug op een hele bijzondere avond en ben blij dat er plekken zijn waar religie voor iedereen weer anders mag zijn en beleefd mag worden. Het is mooi dat lid zijn van een kerkgenootschap meer te bieden heeft dan alleen op zondagochtend in de kerk zitten. Dat er kerkgenootschappen zijn die een veel filosofischere benadering hebben van de bijbel en de ruimte zoeken om de boodschappen te vertalen naar de wereld van nu. En misschien nog wel het belangrijkste...hoe ontzettend leuk het is om nieuwe mensen te ontmoeten in deze setting, die je normaal simpelweg niet spreekt. Dat alleen al voelt als een verrijking en heeft ervoor gezorgd dat ik me meer verbonden ben gaan voelen bij het dorp waar ik woon, en misschien ook wel weer een beetje meer met mezelf.

Liefs,

Ineke

P.s. voor wie het verhaal zelf nog wil lezen...hieronder de link.

'bruiloft te Kana'